ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ναυτικός συνδικαλισμός. Μονιμότητα κι’ανακύκλωση. Από τον Γενάρη του 1993 εκλέγεται συνεχώς γενικός γραμματέας της ΠΝΟ, ο συνάδελφος καπετάν Γιάννης Χαλάς. Επειδή οι θητείες είναι 5ετείς κι’επειδή πρόσφατα επανεξελέγη, σημαίνει πως θα είναι σ’αυτήν την θέση ως το τέλος του 2022, δηλαδή θα συμπληρώσει 30 χρόνια. Γεγονός παράλογο, αντίκειται στους φυσικούς νόμους, δεν θάπρεπε ούτε κι’ ο ίδιος να το δέχεται η να το επιδιώκει. Ακόμη κι’αν τα θέματα που απασχολούν τους ναυτικούς, την κινητήρια δύναμη της ναυτιλίας μας, όπως μας αποκαλούν, είχαν λυθεί με τρόπο πιο ευνοϊκό απ’ότι κι’οι ίδιοι θα περιμέναμε, πάλι θάπρεπε να παραμερίσει, ν’ανοίξει ο δρόμος για τους νεώτερους. Πόσο μάλλον που τα πάντα χειροτερεύουν, είτε παραμένουν στάσιμα. Ένας καπετάνιος πρέπει να έχει αυτογνωσία, την αίσθηση του μέτρου, το τι είναι απωθητικό. Μπορεί η πολιτική του να χαρακτηριζόταν από μετριοπάθεια και περίσκεψη, όπως είναι και το σωστό εξ’άλλου. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η μονιμότητα, το βάλτωμα, η ψυχολογική κούραση, η απομάκρυνση των ναυτικών από τον φυσικό εκπρόσωπο τους. Ίσως οι ακτοπλόοι εφοπλιστές να θέλουν μια τέτοια κατάσταση (οι της ποντοπλοΐας μάλλον δεν ενδιαφέρονται), μπορεί και το υπουργείο να την προτιμά, το ίδιο και τα περισσότερα συνδικαλιστικά σωματεία. Κι εκεί όμως επικρατεί η ίδια κατάσταση, η μονιμότητα κι’ η ανακύκλωση, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις. Είναι γνωστό πως ο ναυτικός συνδικαλισμός βρισκόταν και βρίσκεται στα χέρια των ακτοπλόων, αφού οι ποντοπλόοι αντικειμενικά δεν έχουν την δυνατότητα. Μόνο στον χώρο των συνταξιούχων μπορούν να ενεργοποιηθούν, εκεί που κανείς δεν δίνει σημασία. Και τώρα διαβάζουμε πως το κύριο βάρος των προσπαθειών της ΠΝΟ θα δοθεί πλέον στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και στο συνταξιοδοτικό. Πολύ αργά , δυστυχώς. Η ασπίδα των Ελλήνων ναυτικών, η ναυτοσύνη, αχρηστεύθηκε και τα πλούσια συνταξιοδοτικά ταμεία μας άγιοι παντελεήμονες/καταφύγιο κουτσών και στραβών, με φύλακες είτε αδιάφορους είτε άρπαγες, ουδεμία σχέση έχοντες με την ναυτική οικογένεια, είχαν την τωρινή κατάληξη, που πολλοί προέβλεπαν αλλά οι κάθε είδους (αν)αρμόδιοι έκαναν πως δεν ακούν.

Το Δ.Σ.